سنگنوردی داخل سالن

صخره نوردی داخل سالن

سنگ‌نوردی در سالن های ورزشی یا indoor climbing که روی دیواره های مصنوعی سنگنوردی انجام می‌شود (نام رسمی آن sport climbing است)

تمرین سنگنوردی داخل سالن در ابتدا تلاشی برای شبیه‌سازی سنگ‌نوردی اسپورت در طبیعت بود که به تدریج به رشتهٔ ورزشی مستقلی تبدیل شد.

دیواره‌های سنگ‌نوردی سالنی از جنس فایبرگلاس یا چوب هستند.

گیره‌های مصنوعی به وسیلهٔ پیچ و مهره روی این دیواره‌ها نصب می‌شوند.

این رشته هم‌اکنون زیر نظر «فدراسیون جهانی سنگنوردی اسپرت» IFSC فعالیت می‌کند.

رشته صعودهای ورزشی در ایران زیر نظر فدراسیون کوهنوردی و صعودهای ورزشی فعالیت می‌کند.

انواع رشته های صخره نوردی داخل سالن (سنگنوردی): بولدرینگ، سرطناب و سرعت.

بولدرینگ (Bouldering)

داخل سالن

همانند بولدرینگ در طبیعت، فرد مسیرهای کوتاه و مهارتی را روی دیواره، بالا می‌رود.

حد مجاز ارتفاع صعود بولدرینگ سالن معمولاً در حدی است که پایین‌ترین بخش بدن نباید بیشتر از چهار متر از زمین فاصله بگیرد.

ارتفاع مجاز دیواره بین 3 تا 5 متر است.

حمایت با طناب انجام نمی‌شود و صعودکننده روی تشک می‌افتد.

در رقابت‌های بولدرینگ، بر خلاف سرطناب، فرد می‌تواند چندین تلاش روی مسیر داشته باشد.

امتیاز فرد باتوجه به تعداد مسیرهای کامل شده (تاپ شده) ، گیره های گرفته شده و تعداد تلاش‌هایی که روی هر مسیر زده مشخص می‌شود.

سرطناب (لید یا lead)

سرطناب عمده‌ترین رشتهٔ سنگ‌نوردی سالنی است. در این رشته فرد مسیری روی دیواره بلند را بالا می‌رود و در هنگام صعود، طناب متصل به هارنس (صندلی صعود) را یک‌ به‌ یک در حمایت‌های میانی (کوییک درا) می‌اندازد.

امتیاز فرد با شمار گیره‌هایی که گرفته‌است مشخص می‌شود.

در صورت تساوی در دو شرکت کننده در گرفتن گیره‌ها (در مرحله فینال) امتیاز را با توجه به زمان به فرد صعود کننده می‌دهند. یعنی هر چه مدت زمان صعود کمتر باشد امتیاز بیشتری دارد.

سنگنوردی سرعت (speed climbing)

در رشتهٔ سرعت، فرد، مسیر سرعت استاندارد تعیین شده توسط فدراسیون جهانی صعودهای ورزشی را روی دیوارهٔ ۱۵ متری با حمایت از بالا به سرعت بالا می‌رود.

 ———–

تاریخچه سنگنوردی جهان